Verschillende typen corrosie

Algemene (uniforme) corrosie

Het meest bekende type corrosie is ook het eenvoudigst te herkennen en te voorspellen. Het is ongebruikelijk - maar niet ongehoord - dat algemene corrosie tot erge defecten leidt.  Algemene corrosie treedt relatief gelijkmatig op over een metaaloppervlak. De geleidelijke afname van de wanddikte van een onderdeel moet in aanmerking worden genomen bij het berekenen van drukwaarden.

Hoe het ontstaat

In een mariene of andere corrosieve omgeving begint het oppervlak van koolstof- of laag gelegeerd staal af te breken, waardoor een ijzeroxideschaal kan ontstaan die na verloop van tijd dikker wordt totdat hij afbladdert en er nieuwe schalen ontstaan.

Kan worden gemeten door

• Hoe snel het materiaal terugloopt op jaarbasis. Bijvoorbeeld, onbeschermd koolstofstaal kan in een mariene omgeving elk jaar 1 mm afnemen.
• Het gewichtsverlies dat een legering ondergaat wanneer deze in contact komt met corrosieve vloeistoffen. Meestal gemeten in milligram per vierkante centimeter blootgesteld materiaal per dag.

Mogelijke oplossingen

Plaatselijke putcorrosie in chloridehoudende media

Putcorrosie veroorzaakt kleine holtes of putjes op het oppervlak van een materiaal. Hoewel deze putjes ontdekt kunnen worden door een grondige visuele inspectie, kunnen ze diep genoeg worden om tubes te doorboren. Putcorrosie wordt vaker waargenomen in omgevingen met veel chloride en bij hoge temperaturen.

Hoe het ontstaat

Wanneer de beschermende oxidelaag (of passieve oxidelaag) op het metaaloppervlak afbreekt, wordt het metaal gevoelig voor verlies van elektronen. Hierdoor lost ijzer in het metaal op in een oplossing op de meer anodische bodem van de put. Het diffundeert naar de bovenkant en oxideert tot ijzeroxide, of roest. De concentratie ijzerchlorideoplossing in een put kan toenemen en zuurder worden naarmate de put dieper wordt. Deze veranderingen resulteren in versnelde groei van de put, perforatie van tubewanden en lekken.

Hogere PREN-waarden (Pitting Resistance Equivalence Number) duiden op een grotere weerstand tegen putcorrosie. Putcorrosie kan het best worden voorkomen door de juiste keuze van de legering. Verschillende metalen en legeringen kunnen worden vergeleken met behulp van hun PREN-getal, dat wordt berekend op basis van de chemische samenstelling van het materiaal. PREN neemt toe met hogere gehaltes aan chroom, molybdeen en stikstof.

Mogelijke oplossingen

Plaatselijke spleetcorrosie in chloorhoudende media

In een typisch gas- en vloeistofsysteem komen spleten voor tussen leidingen en tubesteunen of -klemmen. Ook tussen aangrenzende leidingen en onder vuil en afzettingen die zich op oppervlakken kunnen hebben opgehoopt. Spleten zijn vrijwel onmogelijk te vermijden in tube-installaties en nauwe spleten vormen het grootste gevaar voor corrosie.

Hoe het ontstaat

Net als putcorrosie begint spleetcorrosie met de afbraak van de passieve oxidelaag die het metaal beschermt. Deze afbraak leidt tot de vorming van kleine putjes. De putjes worden groter en dieper tot ze de hele spleet bedekken. Op sommige plaatsen kunnen tubes geperforeerd worden. Spleetcorrosie treedt op bij veel lagere temperaturen dan putcorrosie.

Mogelijke oplossingen

Scheuren door zuurgas of sulfidespanning bij hoge partiële waterstofsulfide druk (H₂S)

Scheuren door zuur gas, ook wel bekend als sulfide stress cracking (SSC), is de aantasting van metaal door contact met waterstofsulfide (H₂S) en vocht. H₂S wordt zeer corrosief in de aanwezigheid van water. Deze toestand kan leiden tot verbrossing van het materiaal, wat resulteert in scheuren door de combinatie van trekspanning en corrosie.

Hoe het ontstaat

Het risico op SSC neemt toe wanneer de volgende factoren toenemen:

• Het metaal moet gevoelig zijn voor SSC
• De omgeving moet voldoende zuur zijn (hoog in H₂S)
• De trekspanning (uitgeoefend + restspanning) moet boven een kritisch niveau liggen

Verhoogd risico op SSC treedt op wanneer grotere hoeveelheden van het volgende voorkomen, vergeleken met materialen die minder waarschijnlijk SSC zullen ondervinden:

• Materiaalhardheid/ treksterkte
• Waterstofionenconcentratie (lagere pH-waarde)
• H2S partiële druk
• Totale trekspanning (uitgeoefend + restspanning)

• Duur van de blootstelling

Het risico op SSC neemt toe bij lagere temperaturen, waar materialen minder buigzaam zijn.

Mogelijke oplossingen